زمینه و هدف: در چند دهه اخیر عوامل ناتوانی و مرگ های زودرس از بیماریهای عفونی واگیردار به بیماریهای مزمن و تحلیل برنده تغییر یافته است، تغییرات در رژیم غذایی عامل مهم انتقال بیماری از واگیر به غیرواگیر است. پیشگیری اولیه از این بیماریها از طریق مداخلات بر روی عادات و سلیقه های غذایی از دوران کودکی امکان پذیر میباشد، با توجه به کمبود مطالعات، مطالعه حاضر با هدف تأثیر یک برنامه آموزش تغذیه سالم بر خودکارآمدی دانشآموزان دختر در مدارس راهنمایی شهر شیراز، ایران، با استفاده از مدل پرسید تدوین یافته است.

روش کار: مطالعه حاضر از نوع مداخله ای و نیمه تجربی بود، 217 دانش آموز از مدارس دخترانه هر چهار ناحیه شیراز به روش نمونه گیری طبقه بندی- خوشه ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی و در دو گروه آزمایش (104نفر) و شاهد (105نفر) تخصیص یافتند. ابزار پژوهش یک پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که به صورت خودایفا اجرا گردید. ضریب آلفای کرونباخ برای سازه خودکارآمدی 80/0 به دست آمد. داده های پژوهش قبل و بعد از مداخله در گروههای مورد مطالعه، با استفاده از پرسشنامه مذکور جمع آوری گردید. مداخله آموزشی برای گروه آزمایش از طریق سخنرانی، بحث در گروه های کوچک، پمفلت، کتابچه آموزشی و پرسش و پاسخ اجرا شد. داده ها در نرم افزار SPSS-18 با استفاده از آزمون های آماریآنالیز داده های مکرر و تی زوجی آنالیز شد.

یافته ها: میانگین تغییرات خودکارآمدی (0001/0p<) در گروه مداخله پس از اتمام دوره آموزشی افزایش معناداری را نشان داد.

نتیجه گیری: موفقیت آمیز بودن این مطالعه نشان داد که مداخله آموزشی مبتنی بر مدل پرسید در بهبود خودکارآمدی رفتار تغذیه ای دانش آموزان مؤثر بوده است، از این رو استفاده از این مدل برای طراحی مداخلات آموزشی پیشگیریکننده مناسب به نظر میرسد.