زمینه و هدف: اندازه گیری میزان فعالیت بدنی همواره با چالش های فراوانی همراه بوده است و این در حالی است که هر وقت صحبت از اندازه گیری فعالیت بدنی در کودکان به میان می آید، استفاده از ابزار خود- گزارشی برای بررسی میزان فعالیت بدنی در کودکان همواره بحث انگیز بوده است. مطالعه حاضر به بررسی میزان فعالیت بدنی کودکان با ابزار خود- گزارشی و مقایسه آن با نتایج والد- گزارشی پرداخته است. روش کار: در این مطالعه که با هدف بررسی میزان فعالیت بدنی کودکان با ابزار خود-گزارشی و مقایسه آن با نتایج والد-گزارشی انجام گرفت، ابزار خود-گزارشی روی 300 نفر از دانش آموزان که طی نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج آن با ابزار والد-گزارشی مورد مقایسه و بررسی قرار گرفت و سپس با آزمون های آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که میانگین MPA و VPA و شاخص MET در پسران بیشتر از دختران بوده و آزمون تی اختلاف معنی دار در سطح 001/0 بین آن دو نشان داد. همچنین علیرغم وجود تفاوت معنی دار در برآورد مصرف انرژی با ابزار خود- گزارشی در مقایسه با گزارش مادران، همنوایی مطلوبی میان میان این دو برآورد وجود داشته و ارتباط میان این دو شیوه برآورد با ضریب خطی 9/0 معنی دار بود. نتیجه گیری: تفاوت در میانگین برآوردهای حاصل از ابزار خود- گزارشی و والد- گزارشی در خصوص مقدار MET فعالیت بدنی واحدهای پژوهش به تفاوت در مقدار و دوره زمانی بر می گردد که این دو ابزار استفاده شده اند. ارتباط معنی دار میان این دو برآورد موید این مطلب است. بنابراین، ابزار خود- گزارشی کفایت لازم برای اندازه گیری فعالیت بدنی کودکان را دارد. با این وجود، مقایسه برآورد حاصل از ابزار خود- گزارشی با سایر روش های اندازه گیری فعالیت بدنی پیشنهاد می گردد.