زمینه و هدف: عدالت سازمانی اصطلاحی است که برای توصیف نقش عدالت که به طور مستقیم با موقعیتهای شغلی ارتباط دارد، بکار میرود. ادراک بیعدالتی اثرات مخربی بر روحیه کار جمعی دارد. زیرا اهتمام نیروی انسانی و انگیزش کارکنان را تحت تاثیر قرار میدهد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه عدالت سازمانی ادراک شده و بهرهوری از نظر کارکنان در بیمارستانهای آموزشی- درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 89 بود. روش کار: این پژوهش مطالعهای توصیفی- تحلیلی بود. نمونه مورد پژوهش 123 نفر از کارکنان بیمارستانهای منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند که به روش تصادفی انتخاب شدند. جهت جمعآوری دادهها از دو پرسشنامه عدالت سازمانی و بهرهوری کارکنان استفاده شد. برای تحلیل دادهها از نرم افزارSPSS و از آزمونهای آماری اسپیرمن و آنوا استفاده گردید. یافتهها: عدالت سازمانی ادراک شده در بیمارستان حضرت رسول (ص)، بیشترین (1/109 از 175) و در بیمارستان مطهری، کمترین (1/98 از 175) بود. بین بیمارستانها از نظر عدالت سازمانی ادراک شده تفاوت آماری معنادار وجود داشت (01/0p<). بهرهوری از نظر کارکنان در بیمارستان حضرت رسول (ص)، بیشترین (8/89 از 130) و در بیمارستان فیروزگر کمترین (4/86 از 130) بود. بین بیمارستانها از نظر بهرهوری از دید کارکنان تفاوت آماری معنادار وجود داشت (01/0p<). بین عدالت سازمانی ادراک شده و ابعاد آن با بهرهوری از نظر کارکنان را بطه مثبت معنادار وجود داشت (443/0r= و 01/0p<). نتیجهگیری: عدالت سازمانی ادراک شده از نظر کارکنان کمتر از متوسط و بهرهوری بالاتر از متوسط بود و بین عدالت سازمانی و ابعاد آن با بهرهوری از نظر کارکنان رابطه وجود داشت. بنابراین مدیران باید از طریق تقویت عدالت سازمانی و هریک از ابعاد آن، باعث بهبود بهرهوری از نظر کارکنان در بیمارستان شوند.
Ahadinezhad B, Mohebifar R, Akbari A, Mohtashamzade B, Mohagheghpoor A. The Relationship between Employees' Perception of Organizational Justice and Their Productivity in Selected Educational Hospitals at Tehran University of Medical Sciences: 2011. j.health 2015; 6 (2) :202-210 URL: http://healthjournal.arums.ac.ir/article-1-590-fa.html
احدی نژاد بهمن، محبی فر رفعت، اکبری امین، محتشم زاده بهاره، محقق پور علی. رابطه عدالت سازمانی و بهرهوری از نظر کارکنان در بیمارستانهای آموزشی- درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران. سلامت و بهداشت. 1394; 6 (2) :202-210