زمینهو هدف: آسم یکیاز شایعترین بیماریهای مزمن میباشد که شیوع آن در سالهای اخیر افزایش یافته است. بررسی کیفیت زندگی میتواند ابزاری مفید برای استانداردسازی ارتباطات بین پزشکان و بیماران باشد که به طور بالقوه موجب بهبود نتایج بالینی و عملکردی میشود.این مطالعه با هدف تعیین معیارهای کیفیت زندگی در بیماران آسمی بالای 12 سال تحت نظر کلینیک آسم و آلرژی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل انجام گرفت. روش کار: این مطالعه تحلیلی- مقطعی بر روی200 بیمار به روش نمونهگیری بصورت سرشماری انجام و روشگردآوری دادهها، پرسشنامه استاندارد SF-36 بود. یافته ها: از مجموع200بیمار، تعداد 103 بیمار (5/51%) مرد و 97 بیمار (5/48%) زن بودند.میانگین سنی بیماران 64/29 سال بدست آمد که از این میان،بیشترین گروه سنی مربوط به 15 تا 25 سال بود.همچنین بیشترین و کمترین تعداد محل سکونت به ترتیب مربوط به شهر اردبیل و نیر بود.میانگین درآمد معادل 47/3 میلیون تومان به صورت ماهیانه ومیانگین هزینه درمان معادل10/230 هزارتومان در بین بیماران مورد مطالعه بدست آمد. تعداد 105 بیمار (5/52%) مبتلا به نوع آلرژیک، 47 بیمار (5/23%) مبتلا به نوع غیر آلرژیک و 48 بیمار (24%) به فنوتیپپ Samter مربوط بودند و سطح کنترل اکثر بیماران خوب بود. بیشتر بیماران بطور معنیداری در مرحله درمانی چهارم قرار داشتند و بار اقتصادی بیماری از دید اکثریت بیماران سنگین بود. بیماران با فنوتیپ آلرژیک، هزینه درمان کمتر از250 هزار تومان، سن کمتر از 25 سال و در مراحل درمانی 1، 2 و 3کیفیت زندگی بهتری از سایر بیماران داشتند. با این حال جنس و سکونت در شهر یا شهرستان تاثیر چندانی بر کیفیت زندگی بیماران نداشت. نتیجهگیری: کیفیت زندگی بیماران آسمی با فنوتیپ آسم، وضعیت کنترل آسم، میانگین هزینه درمانی، سن و مراحل درمانی بیمار مرتبط است.
Mohebbi A, Ruhollahi N, Zandian H, Molatefi R. Investigating Quality of Life in Asthmatic Patients Aged 12 and Over at the Asthma and Allergy Clinic of Ardabil University of Medical Sciences from July to August 2019. j.health 2024; 15 (3) :350-356 URL: http://healthjournal.arums.ac.ir/article-1-2930-fa.html
محبی علیرضا، روح الهی نسرین، زندیان حامد، ملاطفی رسول. بررسی معیارهای کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به آسم بالای 12 سال تحت نظر کلینیک آسم و آلرژی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل از تیر تا مرداد ۱۳۹۹. سلامت و بهداشت. 1403; 15 (3) :350-356