زمینه و هدف: یکی از مهم‌ترین مشکلات زیست محیطی در سراسر دنیا آلودگی خاکهای مناطق صنعتی و به ویژه زمین‌های کشاورزی به فلزات سنگین می باشد. استفاده از کرم‌های خاکی در پالایش زیستی خاک، باعث کاهش غلظت آلاینده‌ها از طریق مکانیسم تجمع زیستی در بدن کرم خاکی می شود.

روش کار: تحقیق حاضر از نوع مطالعه تجربی میباشد که بر روی خاک های آلوده به کروم و کادمیوم انجام شد. غلظت آلودگی اولیه کروم و کادمیوم در خاک مورد مطالعه در دو غلظت وزنی mg/g 04/0 و  mg/g 08/0 همراه با شاهد مورد بررسی قرار گرفت. ماده آلی (کود حیوانی) به میزان 5 و 9 درصد وزنی نسبت به خاک اضافه گردید. تعداد 30 عدد کرم به نمونه های 500 گرمی خاک آلوده اضافه گردید. غلظت کروم و کادمیوم در 108 نمونه خاک و بدن کرم ها با استفاده از دستگاه طیف سنجی پلاسمای جفت شده القایی (ICP) در دو مقطع زمانی 21 و 42 روز اندازه گیری شد و داده های بدست آمده با استفاده آزمون آماری آنالیز واریانس دو طرفه در سطح اطمینان 95 درصد مورد آنالیز قرار گرفت.

یافته ها: بر اساس نتایج بدست آمده از این مطالعه مشخص شد که با افزایش ماده آلی از 5% به 9% وزنی در خاک آلوده به فلز کروم، در غلظت اولیه mg/g 06/0 راندمان حذف 5% کاهش یافته است. در غلظت mg/g 1/0 نیز راندمان 20% کاهش دارد که احتمالاً به دلیل گرایش بالای کرم های خاکی به مصرف ماده آلی نسبت به مصرف خاک آلوده به فلز  بوده است. همچنین با افزایش ماده آلی از 5% به 9% وزنی در خاک آلوده به کادمیوم، در غلظت mg/g 04/0 راندمان حذف 5/5 درصد کاهش و در غلظت mg/g 08/0 راندمان حذف 12/5 درصد افزایش یافت.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که با توجه به افزایش مرگ و میر کرم ها در خاک حاوی کروم با غلظت mg/g 06/0، استفاده از این روش به منظور زیست پالایی خاک از کروم توصیه نمیشود و در مورد کادمیوم نیاز به بررسی بیشتری دارد، همچنین میتوان گفت ماده آلی تاثیری در زیست پالایی نداشته است.