زمینه و هدف: مشکلات روان­شناختی بیماری­های مزمن از جمله دیابت که اغلب نادیده گرفته می­شوند، لزوم توجه بیشتر به درمان مناسب را روشن می­سازد. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم روان­شناختی، سبک­های مقابله­ای و کیفیت­زندگی در مبتلایان به دیابت II بود.

روش کار: تحقیق از نوع نیمه‌ تجربی با طرح پژوهش پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران دیابت II از بین مراجعه کنندگان به بیمارستان طالقانی شهرکرمانشاه بود (490N=) که براساس معیارهای ورود به پژوهش و معیارهای تشخیصی DSM_IV_TR و پرسش‌نامه های افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21)، کیفیت زندگی (WHOQL-26) و سبک­های مقابله­ای (SISS)، افرادی­که دارای بالاترین نمرات بودند، با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی به گروه­های آزمایش و کنترل (8=n₂=n₁) تقسیم شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه مداخله درمانی 120 دقیقه­ای طی دو جلسه در هفته را دریافت نمود. اطلاعات به‌­دست ‌آمده با SPSS-16 و روش­های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه­های آزمایش و کنترل در نمرات کلی افسردگی، اضطراب، استرس و سبک­های مقابله­ای (مسأله­مدار، هیجان­مدار و اجتنابی) وجود دارد (05/0p<). همچنین در نمرات کلی کیفیت­زندگی و مؤلفه­های سلامت روان­شناختی، اجتماعی و محیطی تفاوت معناداری مشاهده گردید (05/0p<) اما در سلامت جسمانی این تفاوت معنادار نبود.

نتیجه‌گیری: نتایج بر اهمیت کاربرد این مداخله بر علائم روان­شناختی در بیماران مزمن جسمی و ارائه افق­های جدید در مداخلات بالینی تأکید دارد.