زمینه و هدف: رانندگان در معرض عوامل زیان آور و آسیب های شغلی مختلفی میباشند. مهمترین اثر صدا افت شنوایی میباشد. محافظت از شنوایی رانندگان از جهت ایمنی و بهداشتی امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین افت شنوایی رانندگان شهرستان فریدونکنار انجام شده است.

روش کار: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی ۱۵۰ نفر از رانندگان انجام شد. آستانه شنوایی رانندگان با اودیومتر اندازهگیری و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۷ آنالیز شد. نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف مورد بررسی قرار گرفت. جهت مقایسه سطح و میانگین آستانه شنوایی از آزمونهای ویلکاکسون و کروسکال والیس استفاده شد. همبستگی بین متغیرها با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن انجام شد.

یافتهها: این مطالعه نشان داد که میانگین سنی رانندگان تاکسی خطی و رانندگان آژانس به ترتیب ۸/۱۰± ۵/۴۳ و ۳/۸±۷/۴۰ سال و متوسط سابقه کار در دو گروه رانندگان تاکسی خطی و آژانس به ترتیب ۹۴/۹± ۵/۹ و ۶/۵±۵۴/۶ سال میباشد. میانگین سطح افت شنوایی گوش راست و چپ رانندگان به ترتیب در رانندگان آژانس برابر با ۲/۴±۹۶/۱۲ و ۶۴/۴±۷۴/۱۲ و در رانندگان تاکسی خطی برابر با ۱۶/۵±۵۳/۱۲ و ۷/۱۲±۶۱/۱۵ دسی بل بود.

نتیجه گیری: وضعیت شنوایی رانندگان رضایت بخش بود. عدم ترافیک در خیابانها و کم بودن تعداد منابع آلودگی صوتی میتواند از دلایل اصلی پایین بودن مواجهه رانندگان این شهرستان با صدا باشد. میزان افت شنوایی در رانندگان تاکسی خطی بیشتر از رانندگان آژانس بود.