زمینه و هدف: شواهدی حاکی از شیوع کم تحرکی در کودکان و نوجوانان وجود دارد. جهت طراحی و اجرای مداخله در راستای افزایش فعالیت بدنی ضروری است تا فاکتورهای موثر بر انجام فعالیت بدنی در هر گروه سنی مشخص گردد. لذا مطالعه حاضر به منظور تعیین عوامل تاثیرگذار بر انجام فعالیت بدنی دانش&zwnjآموزان دختر شهر بوشهر بر اساس الگوی ارتقاء سلامت طراحی گردید.

روش کار: این مطالعه، پژوهشی توصیفی- تحلیلی است که با استفاده از روش نمونه گیری چندمرحله&zwnjای بر روی 410 دانش آموز دختر دوره&zwnj اول متوسطه شهر بوشهر انجام شد. پرسشنامه مورد استفاده شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک، سؤالات مربوط به سازه&zwnjهای الگوی ارتقاء سلامت (فواید و موانع درک شده، خودکارآمدی درک شده، حمایت اجتماعی و احساس مرتبط با فعالیت بدنی) و پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی (IPAQ) بود. در تحلیل داده&zwnjها از آزمون&zwnjهای توصیفی، مجذور کای، آنالیز واریانس و رگرسیون رتبه&zwnjای استفاده گردید.

یافته&zwnjها: از نظر وضعیت فعالیت بدنی، دانش آموزان به سه دسته&zwnj تقسیم شدند. بر این اساس 2/40 درصد دانشآموزان از نظر فعالیت بدنی، غیرفعال (165نفر)، 5/40 درصد دارای حداقل فعالیت (166نفر) و 3/19 درصد دارای فعالیت بالا (79 نفر) بودند. وضعیت فعالیت بدنی دانش آموزان با فاکتورهای شخصی از جمله سن، شاخص توده بدنی (BMI)، شغل و تحصیلات والدین رابطه معنی&zwnjداری نداشت، در حالی که سابقه انجام فعالیت بدنی با انجام رفتار فعالیت بدنی رابطه معنی&zwnjداری داشت (001/0>p). کلیه سازه&zwnjهای الگوی ارتقاء سلامت رابطه معنی داری با فعالیت بدنی داشتند. قدرت پیشگویی کنندگی سازه&zwnjها در مدل رگرسیونی 9/25 درصد بود و سازه&zwnjهای منافع درک شده (036/0=p، 015/0=&beta)، حمایت خانواده (014/0=p، 015/0=&beta) و همچنین داشتن سابقه فعالیت باشگاهی (000/0=p، 008/1=&beta) پیشگویی کننده رفتار فعالیت بدنی بودند.

نتیجه&zwnjگیری: از آنجا که حمایت خانواده مهمترین عامل موثر بر فعالیت بدنی نوجوانان دختر می&zwnjباشد، لذا توصیه میشود با ایجاد انگیزش در خانواده ها برای حمایت نوجوانان و آموزش منافع فعالیت بدنی بویژه در افرادی که سابقه فعالیت بدنی ندارند، گام موثری جهت ارتقاء فعالیت بدنی این گروه از افراد برداشته شود.