زمینه و هدف:چابکی سازمانی بعنوان یک مزیت رقابتی و عامل مهمی برای اثربخشی بیمارستان است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه چابکی سازمانی با درجه اعتباربخشی بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام گردید. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی در سال 1398 انجام شد. جامعه آماری، کارکنان بیمارستانهای منتخب دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه بودند. تمایل به شرکت در پژوهش، اشتغال در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه و داشتن حداقل 2 سال سابقه کار به عنوان معیارهای ورود به مطالعه، و عدم تمایل شرکت کننده به همکاری در هر مرحله از پژوهش و نیز نقص در تکمیل پرسشنامه به عنوان معیارهای خروج از پژوهش در نظر گرفته شدند. حجم نمونه بر اساس فرمولهای آماری 382 نفر برآورد گردید و نمونهگیری به روش تصادفی چندمرحلهای انجام شد. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامه استاندارد چابکی سازمانی بود. روایی پرسشنامه از طریق اخذ نظر اساتید و صاحبنظران تأیید و پایایی پرسشنامه به روش آلفای کرونباخ (88/0) محاسبه گردید. برای تحلیل دادهها ازآمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون) و از نرمافزار spss-16 استفاده شد. یافته ها:یافته ها نشان دادند بین مولفه چابکی سازمانی با درجه اعتباربخشی یک و دو رابطه معناداری وجود داشت (001/0>p). ضمناً بیشترین میانگین چابکی سازمانی مربوط به بیمارستان شهید چمران با میانگین 80/150 و کمترین میانگین مربوط به بیمارستان محمدکرمانشاهی با میانگین 52/103 بود. مولفه محرکهای چابکی با هیچکدام از دو درجه اعتباربخشی بیمارستانها همبستگی معناداری نداشت. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط مثبت چابکی سازمانی با درجه اعتباربخشی بیمارستانها، لازم است مدیران در راستای افزایش چابکی سازمانی توجه بیشتری به تقویت اجرای فرایند اعتباربخشی مراکز داشته باشند و اقدامات اصلاحی در خصوص محتوای استانداردها، شیوه ارزیابی و تربیت ارزیابان اعمال نمایند.
Zare O, Chalehchaleh K. The Relationship between Organizational Agility and the Degree of Accreditation in Hospitals of Kermanshah University of Medical Sciences. j.health 2023; 13 (4) :484-494 URL: http://healthjournal.arums.ac.ir/article-1-2670-fa.html
زارع * اولیاء، چاله چاله خدیجه. رابطه بین چابکی سازمانی با درجه اعتباربخشی در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه. سلامت و بهداشت. 1401; 13 (4) :484-494